ความรู้สึกที่เริ่มชัดเจน
หลังจากที่ภามบอกว่าอยากอ่านนิยายของเธอ นีร่ารู้สึกเหมือนมีไฟแรงขึ้นในหัวใจ การที่ภามสนใจในสิ่งที่เธอทำทำให้เธอรู้สึกมั่นใจขึ้นมาก แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกกังวลว่าจะทำให้เขาผิดหวังหรือไม่
คืนนั้น นีร่ากลับบ้านพร้อมกับความคิดที่เต็มไปหมด เธอเปิดไฟล์นิยายที่เธอเขียนขึ้นมาอีกครั้ง เพื่อปรับแต่งให้มันสมบูรณ์ที่สุดก่อนจะส่งให้ภามอ่าน
เช้าวันต่อมา นีร่าเตรียมไฟล์นิยายและส่งมันไปให้ภามผ่านข้อความ เธอกดส่งด้วยหัวใจที่สั่นไหว แล้วนั่งมองหน้าจอ รอการตอบกลับจากภามอย่างตื่นเต้นและกังวลในเวลาเดียวกัน
ขณะที่รอข้อความตอบกลับ เตยก็มานั่งข้าง ๆ พร้อมรอยยิ้มที่ดูมีความสุข
“เน! เมื่อวานธามทักฉันอีกแล้ว!” เตยพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“จริงเหรอ? แล้วเขาพูดอะไรบ้าง?” นีร่ายิ้มให้เพื่อน เธอรู้ดีว่าเตยชอบธามมากแค่ไหน
“เขาชวนฉันไปงานเลี้ยงของโรงเรียนสุดสัปดาห์นี้ด้วยล่ะ! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย!” เตยจับมือนีร่าแน่น เหมือนกับอยากจะแบ่งปันความสุขนี้ให้เพื่อนรักของเธอ
“ดีจังเลย ฉันดีใจกับเธอมาก ๆ” นีร่าพูดด้วยความจริงใจ แม้ว่าในใจของเธอเองจะมีความกังวลเรื่องภามแอบแฝงอยู่ก็ตาม
ในระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน โทรศัพท์ของนีร่าก็สั่นขึ้น ภามส่งข้อความกลับมาหาเธอ
ภาม: ฉันอ่านนิยายของเธอแล้วนะ มันดีมากจริง ๆ เนื้อหามีความลึกซึ้ง ฉันชอบความรู้สึกที่เธอสื่อผ่านตัวละครในเรื่อง
นีร่ารู้สึกโล่งใจพร้อมกับดีใจที่ภามชอบงานเขียนของเธอ แต่ข้อความถัดไปทำให้เธอหัวใจเต้นแรงขึ้นกว่าเดิม
ภาม: จริง ๆ แล้ว ตัวละครผู้หญิงในเรื่องนี้ทำให้ฉันนึกถึงใครบางคนที่ฉันรู้จัก เธอเขียนออกมาเหมือนรู้จักเขาเป็นอย่างดีเลยนะ
นีร่าตกใจเล็กน้อย เพราะตัวละครในนิยายของเธอมีหลายส่วนที่สะท้อนความรู้สึกที่เธอมีต่อภาม แต่เธอไม่แน่ใจว่าภามเข้าใจเรื่องนี้หรือเปล่า
นีร่า: จริงเหรอ? ใครกันนะ?
เธอพยายามเก็บอาการไม่ให้ภามรู้ว่าเธอกำลังพูดถึงตัวเอง แต่ความกังวลก็เริ่มเข้ามาในใจ
ภาม: ไว้เราคุยกันที่โรงเรียนก็แล้วกันนะ :)
ข้อความสุดท้ายของภามทำให้นีร่าใจเต้นแรง เธอเริ่มคิดว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นวันที่เธอต้องเผชิญกับอะไรบางอย่างที่เธออาจไม่เคยคาดคิด
วันต่อมา เมื่อถึงโรงเรียน นีร่ารู้สึกเหมือนทุกอย่างรอบตัวดูเงียบสงบเกินไป ความเงียบที่มาพร้อมกับความกังวลว่าเธอจะต้องเผชิญหน้ากับภามและคำถามที่เขาอาจจะถาม
ขณะที่นีร่านั่งรออยู่ที่โต๊ะ ภามเดินเข้ามาหาเธออย่างที่เขาบอกไว้ เขานั่งลงข้าง ๆ และหันมามองเธอด้วยแววตาที่ดูจริงจังแต่ก็อบอุ่น
“นิยายของเธอมันดีมากจริง ๆ นะนีร่า ฉันรู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่เธอพยายามถ่ายทอดออกมา” ภามเริ่มพูดเสียงเบา
“ขอบคุณนะ ฉันไม่คิดว่าเธอจะชอบมันขนาดนั้น” นีร่าตอบกลับพร้อมรอยยิ้มประหม่า
“แต่ฉันอยากจะถามเธอหน่อย...” ภามหยุดเล็กน้อยก่อนจะถามต่อ “ตัวละครผู้หญิงในเรื่องนั้น เธอสร้างมาจากตัวเธอเองหรือเปล่า?”
คำถามนี้ทำให้นีร่าอึ้งไปชั่วขณะ เธอไม่คิดว่าภามจะจับสังเกตได้ เธอพยายามควบคุมอารมณ์และตอบออกมาอย่างใจเย็น
“บางที...ตัวละครนั้นก็มีส่วนที่เหมือนฉันอยู่บ้างนะ” นีร่ายอมรับเบา ๆ หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก
“งั้น...ความรู้สึกของตัวละครนี้ล่ะ มันคือความรู้สึกของเธอจริง ๆ หรือเปล่า?” ภามถามด้วยสายตาจริงจังมากขึ้น
นีร่ารู้ดีว่าภามกำลังถามถึงอะไร และนี่อาจเป็นโอกาสเดียวที่เธอจะบอกความรู้สึกที่ซ่อนไว้มานาน แต่เธอก็ยังลังเล เพราะกลัวว่าการบอกออกไปอาจทำลายมิตรภาพระหว่างเธอกับเขา
คืนนั้น นีร่ากลับบ้านพร้อมกับความคิดที่เต็มไปหมด เธอเปิดไฟล์นิยายที่เธอเขียนขึ้นมาอีกครั้ง เพื่อปรับแต่งให้มันสมบูรณ์ที่สุดก่อนจะส่งให้ภามอ่าน
เช้าวันต่อมา นีร่าเตรียมไฟล์นิยายและส่งมันไปให้ภามผ่านข้อความ เธอกดส่งด้วยหัวใจที่สั่นไหว แล้วนั่งมองหน้าจอ รอการตอบกลับจากภามอย่างตื่นเต้นและกังวลในเวลาเดียวกัน
ขณะที่รอข้อความตอบกลับ เตยก็มานั่งข้าง ๆ พร้อมรอยยิ้มที่ดูมีความสุข
“เน! เมื่อวานธามทักฉันอีกแล้ว!” เตยพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“จริงเหรอ? แล้วเขาพูดอะไรบ้าง?” นีร่ายิ้มให้เพื่อน เธอรู้ดีว่าเตยชอบธามมากแค่ไหน
“เขาชวนฉันไปงานเลี้ยงของโรงเรียนสุดสัปดาห์นี้ด้วยล่ะ! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย!” เตยจับมือนีร่าแน่น เหมือนกับอยากจะแบ่งปันความสุขนี้ให้เพื่อนรักของเธอ
“ดีจังเลย ฉันดีใจกับเธอมาก ๆ” นีร่าพูดด้วยความจริงใจ แม้ว่าในใจของเธอเองจะมีความกังวลเรื่องภามแอบแฝงอยู่ก็ตาม
ในระหว่างที่ทั้งสองคุยกัน โทรศัพท์ของนีร่าก็สั่นขึ้น ภามส่งข้อความกลับมาหาเธอ
ภาม: ฉันอ่านนิยายของเธอแล้วนะ มันดีมากจริง ๆ เนื้อหามีความลึกซึ้ง ฉันชอบความรู้สึกที่เธอสื่อผ่านตัวละครในเรื่อง
นีร่ารู้สึกโล่งใจพร้อมกับดีใจที่ภามชอบงานเขียนของเธอ แต่ข้อความถัดไปทำให้เธอหัวใจเต้นแรงขึ้นกว่าเดิม
ภาม: จริง ๆ แล้ว ตัวละครผู้หญิงในเรื่องนี้ทำให้ฉันนึกถึงใครบางคนที่ฉันรู้จัก เธอเขียนออกมาเหมือนรู้จักเขาเป็นอย่างดีเลยนะ
นีร่าตกใจเล็กน้อย เพราะตัวละครในนิยายของเธอมีหลายส่วนที่สะท้อนความรู้สึกที่เธอมีต่อภาม แต่เธอไม่แน่ใจว่าภามเข้าใจเรื่องนี้หรือเปล่า
นีร่า: จริงเหรอ? ใครกันนะ?
เธอพยายามเก็บอาการไม่ให้ภามรู้ว่าเธอกำลังพูดถึงตัวเอง แต่ความกังวลก็เริ่มเข้ามาในใจ
ภาม: ไว้เราคุยกันที่โรงเรียนก็แล้วกันนะ :)
ข้อความสุดท้ายของภามทำให้นีร่าใจเต้นแรง เธอเริ่มคิดว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นวันที่เธอต้องเผชิญกับอะไรบางอย่างที่เธออาจไม่เคยคาดคิด
วันต่อมา เมื่อถึงโรงเรียน นีร่ารู้สึกเหมือนทุกอย่างรอบตัวดูเงียบสงบเกินไป ความเงียบที่มาพร้อมกับความกังวลว่าเธอจะต้องเผชิญหน้ากับภามและคำถามที่เขาอาจจะถาม
ขณะที่นีร่านั่งรออยู่ที่โต๊ะ ภามเดินเข้ามาหาเธออย่างที่เขาบอกไว้ เขานั่งลงข้าง ๆ และหันมามองเธอด้วยแววตาที่ดูจริงจังแต่ก็อบอุ่น
“นิยายของเธอมันดีมากจริง ๆ นะนีร่า ฉันรู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่เธอพยายามถ่ายทอดออกมา” ภามเริ่มพูดเสียงเบา
“ขอบคุณนะ ฉันไม่คิดว่าเธอจะชอบมันขนาดนั้น” นีร่าตอบกลับพร้อมรอยยิ้มประหม่า
“แต่ฉันอยากจะถามเธอหน่อย...” ภามหยุดเล็กน้อยก่อนจะถามต่อ “ตัวละครผู้หญิงในเรื่องนั้น เธอสร้างมาจากตัวเธอเองหรือเปล่า?”
คำถามนี้ทำให้นีร่าอึ้งไปชั่วขณะ เธอไม่คิดว่าภามจะจับสังเกตได้ เธอพยายามควบคุมอารมณ์และตอบออกมาอย่างใจเย็น
“บางที...ตัวละครนั้นก็มีส่วนที่เหมือนฉันอยู่บ้างนะ” นีร่ายอมรับเบา ๆ หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก
“งั้น...ความรู้สึกของตัวละครนี้ล่ะ มันคือความรู้สึกของเธอจริง ๆ หรือเปล่า?” ภามถามด้วยสายตาจริงจังมากขึ้น
นีร่ารู้ดีว่าภามกำลังถามถึงอะไร และนี่อาจเป็นโอกาสเดียวที่เธอจะบอกความรู้สึกที่ซ่อนไว้มานาน แต่เธอก็ยังลังเล เพราะกลัวว่าการบอกออกไปอาจทำลายมิตรภาพระหว่างเธอกับเขา